"Dankzij alle hulp konden we hier een goede start maken"
Toen de Russen eind februari 2022 Oekraïne binnenvielen maakten Andriy Nadvornyy (38) en zijn vrouw Mariana Nadvorna (36) zich niet meteen zorgen. Maar toen een maand later een militair doel in de buurt gebombardeerd werd, sloeg de angst toe. Samen met hun vier kinderen Artem (11), Stepan (8), Zoia (7) en Mykhailo (3) besloten ze te vluchten.
Terwijl er Oekraïense thee wordt geschonken en de Hollandse stroopwafels op tafel staan, blikt Mariane terug: “Ik was nog nooit in het buitenland geweest en wilde niet weg, maar de veiligheid van onze kinderen stond voorop. We pakten een paar kledingstukken in en verlieten ons huis met twee koffers.” Andriy knikt instemmend. “Het was moeilijk om aan betrouwbare informatie te komen. We hadden geluk dat we plaatsen in een bus konden krijgen en vertrokken richting Spanje met het idee binnen een paar maanden weer thuis te zijn. We konden onze draai niet vinden in dat land. Temperaturen van 45 graden waren we niet gewend, weinig mensen spreken er goed Engels en het viel niet mee om werk te vinden. Omdat we het vermoeden kregen dat de oorlog lang zou duren, stelde ik voor naar Nederland te gaan. Mariane stond niet te springen bij dat idee.” Ze lacht. “Dat klopt. Ik wilde niet in Spanje zijn en wilde niet naar Nederland toe. Andriy was ooit in Nederland geweest en vertelde me hoe mooi het is. Dat er konijntjes in de tuin rondspringen, de afstanden kort zijn, iedereen hier fietst en mensen goed Engels spreken.”
Het gezin besloot naar Nederland te gaan. Via de Nederlandse overheid hoorden ze dat ze konden komen als ze een gastgezin hadden dat hen zou uitnodigen. Via een site vonden ze een gezin dat hiertoe bereid was. Omdat vliegtickets onbetaalbaar waren, reisden ze 6 dagen per trein vanuit Zuid Spanje naar Den Bosch. Daar konden ze in het huis van het gastgezin verblijven.
Warm onthaal
“In 1,5 jaar zijn we 5 keer verhuisd”, vertelt Mariane. “Al die tijd bleef het gastgezin ons helpen. Met praktische tips en morele steun. Er is zo’n goede band ontstaan dat de kinderen hen zien als opa en oma. Zonder hen was onze start in Nederland compleet anders geweest. We kenden niets en niemand, hadden geen idee van tradities en gebruiken. Zo zijn wij het niet gewend om bij alles een agenda te trekken en een afspraak te maken. Ook moest ik wennen aan de Nederlandse directheid.” Andriy vult aan: “En dat iedereen hier z’n gordijnen openlaat. Je kunt gewoon zien wat ze op hun bord hebben liggen. We zijn heel warm onthaald, in Den Bosch en hier in Cromvoirt. De directeur van de Cromvoirt-school hielp onze kinderen, zodat ze zich snel konden aanpassen en aansluiting vonden bij hun leeftijdsgenoten. De omgeving waarin we wonen is prachtig en we vinden het fijn om in een klein dorp te wonen. Het is gemoedelijk. Mensen helpen elkaar. Mariane rijdt geen auto en als ik ben werken, is er altijd wel iemand die ervoor zorgt dat onze jongens kunnen gaan voetballen. We vinden het belangrijk iets terug te doen. Onder andere door te werken voor ons geld, de taal te leren en te integreren.”
Praktische steun
Peter Jan Fernhout, locatiemedewerker van de gemeente Vught, luistert aandachtig naar het verhaal van de familie. “Ik vind het mooi om jullie verhaal te horen. Het is een lange weg, maar volgens mij ook een mooie weg geweest. Het is fijn dat jullie op een goede plek terechtgekomen zijn. Da’s niet vanzelfsprekend. Toen de oorlog begon en de eerste vluchtelingen opgevangen moesten worden, was er niets. Als gemeente moesten we alles van nul af aan opzetten. Het was een enorme uitdaging om dat voor elkaar te krijgen. Denk bijvoorbeeld aan huisvesting en mensen helpen bij het vinden van werk, maar ook zoiets praktisch als het regelen van een BSN-nummer. Het is fijn dat ik mensen hiermee kan ondersteunen, zodat ze een zo goed mogelijke start hier maken. Sommige mensen willen graag terug, anderen willen blijven.” Dat beamen Mariane en Andriy. “Zelf zou ik graag terugkeren, maar Mariane denkt daar inmiddels anders over.” Ze knikt. “Het belangrijkste is dat de oorlog stopt. Nu ik hier in veiligheid leef, merk ik pas wat het jarenlange geweld in Oekraïne met me heeft gedaan. Ik wil niet dat mijn kinderen in zo’n onveilige omgeving opgroeien. Onze komst naar Nederland was onverwacht en het is niet altijd makkelijk geweest, maar we zijn heel dankbaar voor alle hulp die we al jarenlang krijgen.”
Fotograaf: Peter Jan Fernhout